Maison Mycozia (schimmelhuis)

Verval, schimmel en alles wat daarbij hoort. Zo zie ik een huisje het liefst: ingericht, maar duidelijk overgenomen door de natuur. Dit huisje stond al een hele tijd op mijn lijstje, al had ik geen flauw idee waar het precies lag. Tot we op een gegeven moment een kleine hint kregen over de omgeving. Vanaf dat moment was het vooral zoeken: rondrijden, vergelijken, ramen en gevels naast de foto’s houden en hopen dat je goed zit.

Met een klein beetje twijfel reden we richting de plek, zonder zeker te weten of dit écht het juiste huisje was. Maar zodra we aankwamen, had ik meteen een goed gevoel. Dit klopte. Zonder veel nadenken over het hek heen gegaan (met als resultaat een gescheurde broek, maar dat hoort er soms bij). Daarna door de struiken op zoek naar een ingang.

Eenmaal binnen begon het meteen te leven. Dit was het huisje waar we naar zochten. Ik zeg het wel vaker, maar sommige plekken voelen gewoon speciaal, en dit was er zo één. Je gaat automatisch nadenken over hoe het ooit is geweest. Hoe kan een huis zo ver vervallen en compleet vol schimmel raken? Hoe lang staat het hier al leeg?

Ik heb foto’s gezien van een paar jaar geleden en toen was het huis duidelijk nog niet in deze staat. De natuur heeft hier rustig haar werk gedaan, zonder tegengehouden te worden. Precies dat maakt het zo bijzonder. Geen opgepoetste locatie, maar een plek die volledig aan zijn lot is overgelaten. Voor mij als urbexer zo’n plek waar je simpelweg enthousiast van wordt.

Ik zou zeggen geniet van de foto's!